NEWS ARTISTS EXHIBITIONS FAIRS INFO

 

Linda Lach at VCT STATEMENT: The Color of Energy at viennacontemorary x Salzburger Kunstverain

viennacontemporary
Messe Wien, Vienna

12-15 September, 2024

 

The artist has also been invited to participate in the discussion panel ‘VCT STATEMENT: Nexus Thinking – Energy, Future, and Sustainability in Art,’ organized in collaboration with Klima Biennale Vien.

September 13 at 3:30 pm

Talks Area, Messe Wien

Moderator: Markus Huber, Managing Director of viennacontemporary

Speakers:

Claudius Schulze, Artistic Director of Klima Biennale Vien

Mirela Baciak, Artistic Director of Salzburger Kunstverein

Linda Lach, Visual Artist

Hotel Warszawa Art Fair
6-8 September 2024

wanda gallery | room 112


Hanna Antonsson, Linda Lach, Filip Rybkowski, Patryk Staruch

__

Join us for the third edition of the Hotel Warszawa Art Fair, a contemporary art event hosted on the first and second floors of Hotel Warszawa, an architectural icon of pre-war Warsaw and a symbol of the city. The Hotel will become a temporary space for 24 Polish galleries from Warsaw, Gliwice, Poznań, and Wrocław, along with 6 international galleries from Basel, Berlin, Miami, Stockholm and Vilnius presenting artists from various generations who work across a wide range of media.

Hotel Warszawa Art Fair is Poland’s first contemporary art fair to be hosted on the premises of a hotel. The event has been brought to life thanks to a collaboration between the gallerists Gunia Nowik from Gunia Nowik Gallery, Marta Kołakowska from LETO, Justyna Wesołowska and Marika Zamojska from Polana Institute, and the Likus Hotel and Restaurant Group. It aims to inscribe itself in the history of international art fairs hosted in hotels, such as the Gramercy International Art Fair at the Gramercy Hotel in New York, or the Felix Art Fair at the Hollywood Roosevelt Hotel in Los Angeles.

Galleries:

BWA Warszawa, Dawid Radziszewski, ESTA, Fundacja Galerii Foksal, Galeria Szydłowski, Gunia Nowik Gallery, HOS, Import Export, Jednostka, Krupa Gallery, Le Guern, LETO, lokal_30, Łęctwo, Monopol, Olszewski Gallery, Opałka Gallery, Polana Institute, Profile, Raster, Śmierć człowieka, Turnus, wanda, Wschód, Coulisse Gallery (Stockholm), Drifts Gallery (Vilnius), Galerie Mueller (Basel), Galerija Vartai (Vilnius), Heliconia Projects (Miami), Shahin Zarinbal (Berlin)

Liste Art Fair Basel
10 – 16 June 2024

 

wanda gallery | booth 42

 

Linda Lach, Billie Clarken

Every digital movement leaves a mark. The featured artists explore the future of digital representation of both individual and collective, the consequences of the accumulation and circulation of data and the resulting (post)visuality, repetition, multiplication, overlapping content, contextual morphing and noise. Discusses the speculative nature of the individual’s embedding in piles of data, those transmitted by users, experienced and created by ourselves.

The presentation involves showing two emerging women artists of the 90s generation who have experienced fully globalization and witness the recontextualization of access to data and visuality. The artists use databases, codes and images as an (open) source for their works coming out of an analysis of contemporary times.

 

Showtime Liste | Linda Lach

 

 

 

 

 

Linda Lach (b. 1995) – Polish interdisciplinary artist and astrophyscist based in Warsaw. Looking for new ways to visualize and interpret data, she uses the synthesis of visual language into the form of charts and graphs based on algorithms. Through constant observation, map- ping and deconstruction of reality, the artist, referring to pataphysics, combines the anxiety of the necessity of constant decision-making with the visual ordering of the potentiality of different scenarios, variants of the real. Lach is interested in repetition subjected to chance and human relations with the digital world and the unlimited possibility of assigning meanings and functions to data and objects leading to their obliteration. In data, she seeks answers to questions of memory and identity in a world of false evolution. Lach studied at the Academy of Fine Arts and the University of Warsaw (PL), Department of Physics with a specialization in Particle Physics (PL).

 

 

Billie Clarken (b. 1992) – American visual artist based in Berlin. Using images from mass culture, she points out the paradoxes of projected identity, in search of inauthenticity and the associated spectacle refers to the condition of society in late capitalism. She acquires and utilizes appropriated digital memory by creating a certain set of data, a network of representations liberated from the tyranny of representation. Clarken is not only referring to the status of images distanced or detached from their source, but more importantly to cultural constructs. The artist becomes a user of images, materializing and fetishizing the satirical representation of the immortal image by punctuating the meanings which the culture producing it has secondarily bestowed upon it. Clarken studied at the Universität der Künste (DE) and Virginia Commonwealth University, Photography and Film Department (USA).

 

Lossy Life
Linda Lach, Gaspar Willmann
6.04 – 11.05.2024

as a part of Constellation 2024 together with Exo Exo Gallery (FR)

 

„I remember the first time I heard about the Cargo Cult. It is the story of a colonisation and attribution of abundance and sophistication to a divine power. I see technology here as the arrival of a cargo floating on the seas. All of a sudden it makes the world vaster, it accelerates the means, makes us meet ones whose existence we didn’t even suspect, it shortens the distances, multiplies the images. It is the arrival of such a goddess, an all- powerful being.”

*quote from the text by Elisa Rigoulet

Sławomir Pawszak, Untitled, 2023, acrylic and oil on canvas, 210 × 140 cm

 

We are delighted to invite you to Sławomir Pawszak’s solo exhibition ‘Transparency grid’ which opens on March 9 (Saturday) at the wanda gallery.

9 – 30.03. 2024

opening: March 9,  5:00 – 8:00 pm

 

Grzegorz Stefański, blow out, 2016
video, 2’02”, colour, sound, aspect ratio 16:9, continuous play

 

 


Glancing is a Form of Contact

Patryk Staruch, Grzegorz Stefański, Ada Zielińska

27.01-24.02.2024

 

 

„[…] I pomyślałem, że warto jest zostać i popatrzeć. Jeżeli cokolwiek naprawdę umiem, to chyba patrzeć, choć wiem, że każde spojrzenie samo w sobie zawiera fałsz, bo jest czymś, co najbardziej ze wszystkiego oddala się od nas samych […] Przyjmując jednak z góry możliwość fałszu, można patrzeć; należy tylko dobrze rozróżniać to, na co się patrzy, od tego, co się widzi, umieć obnażyć rzecz z tego, co je przesłania. To wszystko nie jest łatwe.”
Julio Cortázar, Babie lato, 1964

 

Cortázar już w tytule opowiadania Babie lato sugeruje skomplikowanie sieci spojrzeń, sposobów patrzenia i powstających pod ich wpływem obrazów, będących źródłem niepewności wobec obiektywizmu tego, co się widziało. Jeśli spojrzenie oddala się najbardziej od nas samych, dryfując poza granicami naszego wzroku, przejmuje – przynajmniej częściowo – kontrolę nad narracją obrazów.
Michelangelo Antonioni czerpiąc z Babiego lata w swoim filmie Powiększenie (1967) podważa istotę fotografii, jaką miałoby być potwierdzanie autentyczności istnienia tego co przedstawia. W ostatniej scenie filmu główny bohater Thomas – fotograf nieustannie poszukujący świeżości spojrzenia wraca na miejsce, którego zagadkę za pomocą fotografii starał się odkryć. Jednak zanurzona w monochromatycznie tajemniczej zieleni przestrzeń Maryon Parku niczego nie rozstrzyga. Przeciwnie – zasiewa tylko jeszcze więcej wątpliwości wobec natury patrzenia i mechanicznego zapisu rzeczywistości. Grzegorz Stefański idzie o krok dalej, badając możliwości i ograniczenia filmowej narracji i obrazu. W swojej pracy wideo blow out (2016) dokonuje precyzyjnego wymazania postaci Thomasa z finału Powiększenia, wprowadzając widza w stan jeszcze większego niepokoju. Nie tylko wobec tego, czy to co zobaczył bohater było prawdziwe, ale przede wszystkim wobec tego czy skoro nie ma pewności co do tego, co widział, może w ogóle go tam nie było? A czy jeśli zniknie on, to czy zniknie również tajemnica? Manipulacja Stefańskiego eksponuje i jednocześnie podważa siłę tkwiącą w zbiorowej pamięci, kształtowanej przez filmowe klisze. Artysta stwarza miejsce dla wyobraźni spojrzeń, dryfujących już swobodnie poza kontekstem Powiększenia, stawiając pytania o ich naturę opartą na pozorach. Tym gestem emancypacji obrazów Stefański zwodzi widza bardziej niż Antonioni. Dopisuje alternatywne zakończenie, wykorzystując charakterystyczną dla reżysera figurę stylistyczną temps mort („martwego czasu”), polegającą na kierowaniu kamery w pozanarracyjną przestrzeń. Potwierdzał tym estetyczną i tematyczną autonomię tła, pozostawiając widzowi decyzję, jakimi znaczeniami można je nasycić.
Dokonując ingerencji również w linearność filmowego montażu, rozbija scenę na sześć ujęć – niezależnych i następujących po sobie niechronologicznie ruchomych obrazów. Zmusza tym samym do uważnego patrzenia, jakby mówił: patrz, a (być może) coś zobaczysz, w zależności od tego co pragniesz widzieć.
Patryk Staruch w swoim malarstwie dotyka psychoanalitycznego podłoża kina. Wykorzystuje filmowe strategie narracyjne i kompozycyjne, odtwarzając sceny ze wspomnień i snów. Świadomy mocy patriarchalnego spojrzenia oraz kształtowanych przez kino male i female gaze, zastanawia się nad tym jak jego bohaterki widzą siebie same i innych oraz – przede wszystkim – jak pragną być widziane? W obrazie Lunatyczka (2023) artysta dokonuje reinterpretacji filmowego montażu. Czarny kontur twarzy dziewczyny z zamkniętymi oczami sugeruje zarówno, że znajdująca się na drugim planie scena – nasuwająca skojarzenie z teledyskiem Kate Bush do Wuthering heights – może być jej senną projekcją, jak i to, że jest obrazem powstałym pod wpływem rzuconego na nią spojrzenia. Czy to ona śni czy raczej osoba na nią patrząca śni o niej? Obrazy Starucha są niczym kolejne kadry, które, pozornie tylko ze sobą niepowiązane, tworzą narracyjny ciąg dowodzący przypadkowości samego życia. Wielkoformatowe płótna są osadzone w rzeczywistości, ale różnią się od niej niepokojącą atmosferą dziwności. Jakbyśmy nagle trafili do filmu Lyncha, którego nigdy nie nakręcił i spotkali w nim bohaterki Antonioniego i Godarda. Wszystko jak ze snu, którego nie potrafimy dokładnie przywołać. Być może dlatego, że artysta przygląda się światu niczym flaner, w zawieszeniu pomiędzy zaangażowaniem, a dystansem. Jakby był raczej lektorem, niż głównym bohaterem, oddając scenę nieustannie aktualizowanym obrazom swoich wyobrażeń, które hipnotyzują zagadkową obecnością. Film staje się dla artysty środkiem, który zbliża go do rzeczywistości.
Ale filmowe spojrzenie na rzeczywistość wymaga czasem zejścia na ziemię, by się z nią faktycznie zetknąć. Zbliżyć do materii tego, co zapośredniczane, co pragnie ująć się w ramach obrazu. Ada Zielińska wykorzystuje filmową poetykę, by mówić o życiu w późnym kapitalizmie i antropocenie. Eksploruje istotę kina, które pokazuje życie za pomocą samego życia. Fotografując amerykańskie bezdroża i autostrady zza szyby samochodu wykorzystuje wielokrotnie zapośredniczaną kliszę kina drogi, by wyeksponować zapisane w zbiorowej pamięci popkulturowe obrazy świata, które wydają się być głównym źródłem wiedzy o nim. Zielińska sprawdza co kino zmienia w doświadczeniu krajobrazu. Zanurzając się w ikonosferze filmów braci Cohen czy Wima Wendersa wydaje się mówić, że życie jest jak film, jeśli tylko wystarczająco uważnie się mu przyjrzymy. W projekcie Blind spot (2022) artystka bada istotę „martwego punktu”, eksplorując jego wieloznaczność zarówno jako niebezpiecznego braku widoczności obiektów, jaki i życiowej stagnacji, impasu. Wykorzystując lusterka samochodowe gra z ich pierwotną funkcją, nie służącą do tego, by się w nich przeglądać, ale by zobaczyć w nich odbicie rzeczywistości.– Zielińska zastępuje pierwotne ostrzeżenie znajdujące się na ich powierzchni – Objects in mirror are closer than they appear -, grawerując w jego miejscu wiersze powstałe we współpracy z brytyjskim poetą Samem Rivierem. Przypomina, że każde odbicie – tym bardziej w czasach nadprodukcji obrazów – nosi w sobie znamiona fałszu. Zmieniając pierwotny kontekst obiektów, skłania do ich doświadczania w innej choreografii, kierując nasz wzrok w odbicie nas samych. A wówczas spojrzenie staje się nie tylko obserwowaniem, ale nawiązywaniem czułego kontaktu z rzeczywistością i własnym wnętrzem. Skłania nas, by zostać. I patrzeć.

 

tekst: Aleksandra Sadulska

Marie Lukáčová, Broth, 2022
silkscreen printing, 102 x 72 cm, Edition of 3 + II AP

 

 

Marie Lukáčová’s solo exhibition „Boiling Conscience, Marinating Thoughts”
curator: Veronika Čechová

9.12.2023 – 13.01.2024

 

Interview between artist Marie Lukáčová and curator Veronika Čechová about the exhibition “Boiling Conscience, Marinating Thoughts”

    What is your favourite recipe, Marie?

My favourite recipe is the one I inherited from my aunt. Recipes in general have been in my family for generations. Not the traditional Czech dumplings and sirloin steak, but rather recipes on how to add herbs to a dish and what time of year to cook them. My aunt has a wonderful recipe for broth. I drew the Sabbath drawing based on it. It’s such a health and energy bomb that you can only make in March/April. My aunt has moved to a cabin deep in the woods and this spring time we are all out of energy from the long winter. So every year, one Sunday afternoon, the whole family gets together at my aunt’s place in the woods. She serves broth there, classic beef broth, but instead of boiling the broth in water for two days, she makes it in birch water that she bottles directly from the birch trees. A meal like this will give you energy for a few cold weeks before the warmer days come.

     Do you like to cook for yourself or mainly for others?

I can’t cook for myself. When I’m home alone, I order food from an app. I like to cook for my son, my partner or visitors. I like sharing food, but I like preparing it even more. The transfer of energy from one thing to another when the flavors and power that was in a crop or animal gets into one another and then ends up in the human body. (I see this last point as unfair, but it’s also essential to me. To work with the suffering and pain I am causing someone/ something else by my consumption.)

     And what about art, would you say you create it more for your own sake, or for whoever sees/ hears/ experiences it?

I try to think of the audience as much as possible, but there are things I cannot change. In the series of drawings that is on display at wanda gallery, I present my favorite recipes. Broth, Szeged goulash, apple and mushroom salad, cherries with flowers… They are visualized recipes. They are also composed in circles – on plates or round tables where there is no hierarchy. At the round dining table we have at our home, no one has a permanent place, our chairs are always going around and around, and I always sit in a different place at dinner than I did at breakfast.
Also, the circle can’t hurt you (pierce or impale you). The shape can also represent eyes, or rather portholes through which you can look inside of something.

     How often do you marinate your thoughts?

Lately, all the time. I have my beautiful studio, but I calculate that it takes me 30 minutes to get there and 30 minutes back. I don’t usually have this much time during the day, so I use it as a showroom and draw mainly at home in my kitchen. I’ve created quite an interesting space in it in the time I’ve been doing it that way. There are spices, vegetables, bones for broth and lots of crayons with post production and animation techniques side by side. That space is very important to me. It allows me to take care of my son and work in a focused way as well. But there is always the possibility of soup splashing onto the drawing or into the computer keyboard. It hasn’t happened yet, but I do like that certain level of tension.

     Do you think that art somehow reflects the collective human conscience of the time in which it is created?

Of course it does, it incorporates current social and technical developments. This is then reflected both in the ideas that go into the art and in the technologies that are used to create it. I do most of my production on the computer (animation, film post-production, etc.) but when I draw, I realize quite clearly that the evolution of the production of crayons, papers, markers or a simple tape allows me to do things that were impossible to create twenty years ago (or at least not as easily as today).

     Can the same energy pass through the image of the broth to the one who perceives it as when the real soup – the broth – is eaten?

Well, the energy from food usually comes right away. The energy from the image is released gradually and fills the whole space that it is placed in – but this perception is maybe a bit ezoteric : )

__

Marie Lukáčová – Czech interdisciplinary artist, working in a range of mediums including drawing, film, animation, rap music, text and performance. Often her works are multithreaded installations. Lukáčová’s work is characterized by directness and playing with human fantasy and the existing order. The fragmentation of references from the fields of politics, mythology, science and pop culture creates a mosaic of the interdependency and complexity of the contemporary world. Her artistic practice crosses the boundaries of genres, from drama to absurdist comedy, employs fiction, humor and elements of the grotesque to create complex exhibition environments that tell stories about today’s social struggles. Her exhibitions tend to work with the architecture of the space, like the blank canvases she fills with murals of mythical creatures. They are reminiscent visual notes from past and future, and explain contemporary narratives of society.

In 2019, she was a finalist for the Jindřich Chalupecký Prize. She is currently a lecturer at the Center for Audiovisual Studies at the Film and TV School of the Academy of Performing Arts in Prague (FAMU). She is also a co-founder of the feminist group The Fourth Wave, which started a debate on sexism in Czech universities. Lukláčová has presented her work in New York, Tokyo, Prague, Budapest and Ljubljana, among other institutions and galleries.

 

__

Exhibition realized with the support of the Ministry of Culture of the Czech Republic.

 

 

‘Contemporary Myths and Artifacts’ exhibition presents twenty-four artists and, with them, an array of new histories and metonymies for contemporary life. At its core, it is an exhibition about the material of now, of chrome, pixel, and stone, but also modern myths, lores, and icons. Informed by the artistic practices of storytelling and everyday divinity, it is also an exhibition about companionship; warnings delivered as promises and ancestorial acts of soothing paid forward for the inevitability of a complex life, made more complex by acts of creativity and technology. Thus, in the ruin of an old gas building, the sky falls to the carpet. Otherworldly figures emerge in and amongst the roadkill, and inaudible translations of dreams and delusion linger. There is truth in whispers and heart in wood.
– words by Nathalie Viruly

 

The exhibition is a part of Stockholm Gallery Weekend 2023

wanda gallery featured the works of Hanna Antonsson

 

Location:
Torsgatan 22
Gamla Gasverket
Stockholm

 

Participating artists:
Aaajiao, Hanna Antonsson, Agata Bogacka, Jennifer Carvalho, Aisha Christison, Christofer Degrér, Hannes Ferm, Xiao Hanqiu, Gustaf Helsing, Johannes Högbom, iida jonsson & ssi saarinen, Annie Andersson, Villiam Törngren González, Julia Kowalska, Caroline Nord, Jonatan Pihlgren, Daisy Parris, Nils Alix-Tabeling , Yngvild Saeter, Matti Sumari, Iza Tarasewicz, Paweł Olszewski, Tant Yunshu Zhong

 

Participating galleries:
Piktogram Gallery (PL), Coulisse Gallery (SE), Gunia Nowik Gallery (PL), Tabula Rasa Gallery (GB), Andréhn-Schiptjenko (SE) and wanda gallery (PL)

 

Organisers: Coulisse Gallery, Doubble Space

 

Hanna Antonsson, Brushed asphalt, 2023
taxidermy magpie wings, asphalt, servos, arduino, variable size

Charity auction REFUGEES WELCOME. Artists for refugees

November 5, 18:00
Museum of Modern Art in Warsaw

 

The charity auction is a solidarity act of the art community and a chance to provide real support for people in refugee crisis, regardless of their skin color, religion or ethnicity.
The exhibition features more than 80 works by Polish artists. The money raised will benefit two programs successfully run by the Ocalenie Foundation for years: Refugees Welcome Poland and the Foreigners Assistance Center. The former connects refugees and refugee women with people from Warsaw who provide them with their own apartments; the latter helps them find jobs, offers legal and psychological assistance and Polish language courses.

We encourage you to bid on works by, among others: Yulia Krivich, Filip Rybkowski, Ksenia Gryckiewicz, Olga Krykun

Artists:
Bartek Arobal Kociemba, Karolina Balcer, Gosia Bartosik, Zuzanna Bartoszek, Edna Baud, Alicja Biała, Jędrzej Bieńko, Yuriy Biley, Przemek Branas, Bartek Buczek, Kinga Burek, Monika Chlebek, Dawid Czycz, Norbert Delman, Jagoda Dobecka, Monika Drożyńska, Edward Dwurnik, Pola Dwurnik, Łukasz Dziedzic, Monika Falkus, Michał Frydrych, Józef Gałązka, Weronika Gęsicka, Ksenia Gryckiewicz, Aneta Grzeszykowska i Jan Smaga, Ania Grzymała, Hekla Studio (Monika Proniewska, Paulina Ufnal) i Marta Orlikowska, Teresa Jakubowska, Piotr Janas, Agata Jarosławiec, Ola Jasionowska, Emilia Kina, Karolina Konopka, Jan Kowal, Adam Kozicki, Katarzyna Kozyra, Yulia Krivich, Olga Krykun, Kamil Kukla, Katarzyna Kukuła, Ewa Kuryluk, Agata Kus, Linda Lach, Krzysztof Maniak, Rafał Milach, Małgorzata Mycek, Marta Niedbał, Kinga Nowak, Krzysztof Nowicki, Karol Palczak, Łukasz Patelczyk, Grzegorz Pieniak, Wojtek Pietrasz, Jagoda Przybylak, Igor Przybylski, Patryk Różycki, Anna Rutkowska, Filip Rybkowski, Wilhelm Sasnal, Justyna Smoleń, Wojciech Ireneusz Sobczyk, Krzysztof Stępniewski, Łukasz Stokłosa, Łukasz Surowiec, Paweł Susid, Stach Szumski, Paweł Śliwiński, Wiktoria Walendzik, Kasia Walentynowicz, Izabela Wilk (Devils Claws), Rafał Wilk, Sebastian Winkler, Paulina Włostowska, Karolina Wojtas, Jakub Woynarowski, Katarzyna Wyszkowska, Rajmund Ziemski, Jakub Julian Ziółkowski

A catalog with curatorial descriptions of each of the works presented in the exhibition is available online.

 

The auction is organized by the Museum of Modern Art. in Warsaw, the Society of Friends of MSN, the Ocalenie Foundation and Desa Unicum.

Interview with Hanna Antonsson by Jagrati Mahaver for Coeval Magazine

Read here